Moje dziecko ciągle chce grać w gry… Patrząc na wyniki ankiety, którą rozesłałam w zeszłym roku wśród rodziców małych dzieci, ten problem naprawdę występuje.
Moje dziecko ciągle chce grać w gry… i co teraz?
Łatwy dostęp do elektroniki, zwłaszcza w pandemii, zmusza dziecko do siedzenia przy nim. Ale zanim pandemia nastała, już sporo rodziców udostępniało swoje urządzenia dzieciom. A tu puszczano bajki dla dzieci, słuchowiska, a później, w trakcie dorastania, udostępniano telefon do zrobienia zdjęć, do porozmawiania z babcią… z czasem dochodziły proste gry na tablecie, na telefonie… I co tu się dziwić, że dziecko uzależnia się od bodźców z niebieskich ekranów! Dobra, ale co zrobić kiedy dziecko ciągle domaga się grania w gry?
Jak już przyzwyczaiło się dziecko do gier, to trudno będzie je odzwyczaić. Rodzic, dziecko, wpadli w pułapkę. Oczywiście są sposoby psychologiczne, by sobie z tym poradzić i rzeczywiście w takich sytuacjach szczerze polecam fachowe wsparcie. W dzisiejszych czasach to nie wstyd, że chodzi się do psychologa. Moim zdaniem to oznaka, że chce się mieć kontrolę nad czymś, z czym sobie sami nie radzimy. Ale zanim trafisz z dzieckiem do psychologa, spróbuj odnaleźć problem… w czym tkwi problem, że dziecko ciągle chce grać w gry? Może to być kwestia tego, że dziecko chce po prostu nadążać za swoimi rówieśnikami. Ogólnie chyba zawsze gry były tematem rozmów wśród dzieci, a nawet i wśród dorosłych. Może to być też kwestia tego, że dziecko nie wie tak naprawdę jak inaczej mogłoby spędzać czas.
Dziecko widzi rodziców siedzących przy telefonach, laptopach, telewizorach. W szkole, w przedszkolu pokazują różne tematy na tablicach, projektorach. Jak więc może spędzać ten czas inaczej, skoro i wzorce ma nieodpowiednie. Ale fakt, gry to nie to samo co edukacja na tablicach! Ale przecież i gry mogą być edukacyjne! Tylko, czy dziecko ma dostęp do takich gier? Czy chce w ogóle grać w takie gry? Przecież to nie Minecraft, Roblox, Fortnite czy Pokemon. To jak zachęcić, by dziecko chciało chcieć inaczej?
To nie jest łatwy temat. My póki co, jako rodzice, radzimy sobie tak, że chłopcy mają odpowiednie limity, czas na granie. Uczymy ich tak działać, aby zrobili najpierw to co jest ich obowiązkiem, potem mają chwilę czasu na granie. Nie mają dostępu do wszystkich gier, mają dostęp na wybrane. Nawet do niektórych ja się dołączyłam, by zobaczyć je od środka, z czym się to wiąże. Tu możesz przykładowo podejrzeć jak chłopcy uczą mnie grać w Minecrafta >zobacz<
Dołączyłam do grania z nimi, by wspólnie, oprócz podróży po Polsce i kreatywnego spędzania czasu, wejść trochę w ich świat wirtualnych zainteresowań, zobaczyć również potencjalne zagrożenia. Bacznym okiem spoglądam z czym sobie nie radzą w grze, porównując to trochę z realnym światem (zależnie od problemu). Obserwuję ich emocje, o których też rozmawiamy. Zaczęłam zabierać ich w miejsca takie realne, które zaczęły rozwijać ich umiejętności. Zaczęłam również rozwijać ich w kwestii informatyki. Dopuszczam ich do bardziej zaawansowanych programów, by rozwijali swoje skrzydła. Po prostu uruchamiam komputer, swoje programy i wspólnie, krok po kroku, działamy i uczymy się. Póki co, ten sposób działa. Chyba idziemy w dobrą stronę.
Starszy syn, teraz 8 latek, przez ostatnie pół roku uczył się tworzenia drobnych gier na platformie Scratch i tworzył kody w Minecraft. Czas spędzony na tej nauce, nie był zwykłym siedzeniem przy grze, lecz tu jednak trzeba było pomyśleć i coś stworzyć. Będziemy to nadal kontynuować, bo się również sprawdza.
Jestem ciekawa jak Wy radzicie sobie z kwestią gier w rękach dzieci. Masz na ten problem swój już sprawdzony sposób, jakąś metodę? Daj znać w komentarzach.
* * *
Na blogu tym znajdziesz również opowiadania do odsłuchania, a także inspiracje do kreatywnych zabaw z dziećmi, do których serdecznie zapraszamy.
Bądźcie z nami.
znajdziesz nas jeszcze tutaj
Facebook | Instagram | You Tube
oraz na naszym drugim blogu www.naszadrogado.pl
